Fotoupdate

Er is een foto update, er komt er nog 1 later. Heel veel nieuwe foto's met onderschrift.

Bij deze sluit ik het blog ook, er komt nog 1 bericht over de laatste foto update.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Airco\'s, Slapeloze nachten en Schiphol

Geen Kia ora meer, we zijn namelijk inmiddels veilig geland op Schiphol. De overstap in Hong Kong duurde en werd ook weer vertraagd. Tot grote ergernis van ons, want in Hong Kong is de Airco zo extreem dat je ogen bijna onder de kraan moeten om vochtig te blijven.

De vlucht naar Nederland is prima verlopen, alleen om 1 uur 's nachts nog een warme hap te krijgen... is wat apart. Slapen is er niet echt van gekomen, de vlucht was namelijk erg vol en het was gewoon wat krap om goed te kunnen zitten. Het ontbijt was ook meer dan welkom, met name de koffie! Inmiddels zijn we zo'n 30 uur wakker en moeten we nog een dag van minimaal 12 uur. Tip voor de mensen die denken 'gut ik ga even langs', doe maar niet. Ons humeur is niet helemaal... nouja, je begrijpt het wel.

We hebben enorm genoten en nu is het toch echt afgelopen. Ik schrijf dit bericht vanuit de Intercity naar Zwolle. Het gaat dus toch goed met Nederland, in ieder geval de NS, die heeft namelijk gratis internet!

Wij willen iedereen bedanken voor jullie leuke en spontane reacties en hopen dat jullie net zo genoten hebben van het blog als ik (Hans) van het schrijven ervan. Ik ben alleen nog niet klaar, er komen nog veel meer foto's online.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Zon, Regen en Verbrand

Paihia, dat klinkt als een exotische vis, toch? Het is toevallig een plaats in Northland district aan de oostkust van het Noordereiland. Dit is tevens onze laatste stop voordat wij weer terug naar Auckland rijden en onze zeer comfortabele Highlander inleveren en terug gaan naar Nederland. Wij kijken met veel plezier terug op onze zes weken hier in Nieuw Zeeland en hebben volop genoten van alles en iedereen.

Het is allemaal alleen nog niet zo ver. Wij verblijven in het Abel Tasman Motel in Paihia en steken de straat over om te genieten van het strand. Bij aankomst was het zeer apart weer, ookal is het regenachtig, het is nog wel warm. Het bizarre is dat je t-shirt gaat aanvoelen of die net uit de droger komt en je hem iets te vroeg aangetrokken hebt. Gooi nog een soort van mist of regen in de mix en je zintuigen zijn helemaal in de war. Na boodschappen te hebben gedaan bij de Countdown hebben we Paihia maar eens ‘verkent', dat houdt in, de hoofdstraat en twee zijstraten met wat winkels erin. Souvenirjacht is inmiddels bijna afgelopen, maar de laatste inkopen moeten nog gedaan worden. Voor Hans was er nog 1 ding wat belangrijk was, het kopen van een t-shirt wat de Kiwi's ook dragen als ze zwemmen tegen de verbranding. Het is een syntetische stof die de UV buiten houdt en waardoor je niet hoeft te smeren en wat in tegenstelling tot katoen erg snel droog is. Waarom dit vermeld wordt? Lees verder maar verder.

Dag twee was het tijd om naar Russell te gaan waar de eerste kennismaking tussen de Maori en de Europeanen heeft plaatsgevonden. Je komt er via een Ferry, met of zonder auto en in ons geval ging de wagen mee. Russell opzich is niet echt bijzonder, het heeft zoals de meeste plaatsen een museum, een oud kanon en een gedenkteken aan deze gebeurtenis. Voor Jan Willem zat er een extra bonus bij, wij zijn gestopt en hij heeft zich tegoed gedaan aan oesters!
Eenmaal terug in Paihia was het idee om het park te bezoeken waar een Maori boot staat en de plek waar het verdrag tussen de Maori en de Europeanen getekend is. Het bleef bij een idee, simpelweg omdat alleen toeristen moesten betalen (15 EURO). Wij hebben inmiddels een soort van allergie voor de Maori (die zodra ze wat te bezichtigen hebben een idiote prijs vragen, zoals 25 euro voor de geiser in Rotorua) en het uitmelken van toeristen, dus deze slaan we over. Er zouden nog watervallen zijn, alleen dit was na de Huka Falls en de andere die we gezien hebben een beetje klein. Joost en Hans zijn vervolgens nog (in de regen) naar het strand gegaan om lekker van de golven te genieten en daarna was het etenstijd. Een van de dingen die wij hier in Nieuw Zeeland veel doen is ‘makkelijk' eten, pasta, rijst en sla staat op het menu. Na onze pasta hebben we van de ‘spa' (warm bubbelbad) van ons hotel gebruik gemaakt en even lekker bijgekomen van deze dag.

De laatste dag in Paihia is besteed aan het rijden naar Taupo Bay voor een dagje strand en genieten van de ‘surf' golven. Tot nu toe zijn we nauwelijks of niet verbrand, we hebben ons namelijk de gewoonte van de Kiwi's aangemeten om pas na vier uur te gaan zwemmen in open water. Alleen vandaag was het even niet zo, we zijn om twaalf uur aangekomen en om vijf uur weggegaan. Het was bewolkt, dus dachten we dat smeren niet nodig was en pas toen de zon kwam hebben we dit gedaan. Natuurlijk was het toen al te laat, immers UV factor tien doet het ook goed met bewolking en zeker overdag, dus zijn we met z'n allen verbrand. Eenmaal thuis had Hans spijt dat hij zijn t-shirt dat die eerder gekocht had niet had aangetrokken, hij wilde het ‘nieuw' houden.

Inmiddels is het 20 januari en is het tijd om richting Auckland te gaan en te overnachten in het Kiwi Hotel om de volgende ochtend op tijd op het vliegveld te staan. Nu hebben we een omweg genomen via Dargaville om daar onze laatste bezittingen af te zetten en definitief afscheid te nemen van Chris en Elaine, die toch nog even verbaasd waren dat we langskwamen.

Eenmaal aangekomen bij het Kiwi Hotel realiseerde iedereen dat onze vakantie erop zat, toch even wennen, zeker na 45 dagen onophoudelijk te reizen en dingen te doen. Na een goede maaltijd in het hotel en een nachtje slapen zitten we inmiddels in vlucht CX 108 naar Hong Kong. De maaltijden zijn goed aan boord en we vermaken ons prima met het entertainment systeem. Tegen de tijd dat deze update gepost wordt staan wij in Hong Kong en wachten we op vlucht CX 271 die ons terugbrengt naar Amsterdam en waar wij zaterdag 22 januari om 6.50 (lokale tijd) zullen landen. Er zal vanuit Schihol nog een update gepost worden (indien de WiFi echt gratis is zoals ze beweren) en anders vanuit Ommen. Verder zullen we nog veel meer foto's uploaden en komt er nog een afsluitend bericht.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Dargaville, Strand en Schapen?

Vakantie is om uit te rusten, of om iets te zien en er plezier aan te beleven. Je hebt wel ‘vrij' maar actief zijn, autorijden en het spreken van een andere taal, het is allemaal mentaal of fysiek vermoeiend en zo af en toe is een ‘niks' dag wel eens fijn.

De eerste dag in Dargaville is zo'n ‘niks' dag geworden. Chris en Elaine hadden een begrafenis en daardoor mochten wij onszelf vermaken. Wij hebben besloten om maar eens Dargaville te bekijken en vervolgens maar eens het strand te bezoeken. Dargaville zelf is een ‘boeren' stadje waar er bij veel winkels het volgende bordje staat: 'Please take off your dirty shoes'. Dit is Engels voor: Vieze schoenen uitdoen alstublieft! De winkels bestaan uit banken, een drogisterij, supermarkt en diverse souvenir en 2e hands winkeltjes. De 2e hands kledingwinkels zijn o.a. van het Rode Kruis, de Kerk, het lokale ziekenhuis en andere goede doelen. In een van deze winkels laten wij dan ook onze overtollige kleding achter. Na het bezoek aan het stadje zijn we naar Bailey's Beach gereden om lekker van het strand en de golven te genieten. Hier zijn geen parkeerplaatsen, maar je auto parkeer je gewoon op het strand, alleen even opletten dat die niet in het water eindigt door het opkomend tij.

Dag twee in Dargaville en omgeving is een tour met Chris en Elaine door de omgeving, met uiteindelijk doel om het Kauri bos te bezichtigen. De Kauriboom is de grootste boom van Nieuw Zeeland en kan maarliefst 2000 jaar oud worden. Deze woudreuzen hebben de tijd niet helemaal goed doorstaan door de extensieve houtkap in de jaren 20 van de vorige eeuw. Het hout is niet alleen heel erg mooi, het is erg duurzaam en de boom is kaarsrecht waardoor er vrij eenvoudig planken van te maken zijn. Toch wordt er nog Kaurihout verkocht, dit is alleen hout van opgegraven bomen die nog goed gebleven zijn in de grond, en is de eerste stop een Kaurishop waar te zien is wat ervan gemaakt wordt. Na dit bezoek zijn we verder gereden naar het Wairoa park en was de eerste stop een wandeling door het Kauriwoud. Wanneer je deze route raak je echt goed onder de indruk van deze woudreuzen. De four sisters, de vier zusters, zijn vier Kauri's die zeer dicht naast elkaar groeien en toch in harmonie de ruimte de ruimte delen. Aan het eind van het pad staat de grootste Kauriboom van Nieuw-Zeeland, in omtrek 16 meter en ruim 200 meter hoog, al met al, zeer indrukwekkend. Na het Kauribos rijden we verder richting Kaikohe waar we onderweg nog even picknicken en zowaar een dode Pufferfish tegenkomen en toch maar even fotograferen. Na terugkomst is het nog even eten en weer op tijd naar bed. De Kiwi's gaan meestal om 10 uur naar bed en komen er dus ook op tijd weer uit. Iets waar wij inmiddels aardig aan gewend zijn.

De volgende dag zouden we gaan zwemmen; alleen moeten de schapen van Chris eerst geschoren worden, want dat stond ook op het programma. Tot onze verbazing is schapenscheren niet zo eenvoudig als het lijkt, dat blijkt wel doordat het enige tijd duurt voordat de kudde van zestien stuks geschoren zijn. 's Middags zijn we op bezoek gegaan bij André (een neef van Marietje) en zijn vrouw Catherine en hun dochters Sarah en Amy. Zij hebben een boerderij met een schitterend uitzicht over de omgeving en daarnaast heeft Catherine haar eigen accountantskantoor waar zij de eigenaar van is. Na de lunch hebben we koers gezet naar het meer in de buurt om te zwemmen en te kajakken. Eenmaal aangekomen zien we hoe mooi dit meer is, het water is kristalhelder en het is er heerlijk rustig. Na een aantal uren is het tijd voor het avondeten bij zonsondergang.

De derde dag bij de familie in Dargaville is 's ochtends eerst naar de kerk (daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren!) en 's middags naar Marie, een dochter van Chris en Elaine. Marie woont samen met haar man Allan en dochter Dana in een prachtig strandhuis bij de haven van Whangarai. Zij nemen ons mee naar een prachtig strand waar we ook weer heerlijk zwemmen en met name Dana is helemaal in haar element. Dana is 16 maanden en ‘water' is voor haar het toverwoord. Diezelfde avond worden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd met verse ‘Scollops' (Sint Jakobsschelpen), diverse groenten en aardappel met kumera's er doorheen. Tijdens de maaltijd hebben we gezellig verder gepraat en de zonsondergang wederom bekeken. Doordat je hier zo ‘laag' op de planeet zit is het binnen een half uur gedaan en in tegenstelling tot in Nederland is het niet direct een stuk kouder. We zitten hier in een subtropisch gedeelte waar de temperatuur aardig op pijl blijft en ook het zeewater goed warm is.

Op de laatste dag is het tijd om afscheid van de familie in Dargaville te nemen, zeker omdat we het er fantastisch gehad hebben, toch wel wat moeilijk is. We krijgen nog wat pruimen uit eigen tuin mee en wat verse peca- en macadamianoten mee voor in Nederland, iets wat met name Jan Willem zeer waardeert. Onze volgende bestemming is de Bay of Islands, een gebied met mooie stranden en voor Nieuw Zeeland een belangrijke geschiedenis herbergt.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Familie, Foto's en een Kapper...

Ons programma van Travel Essensce zit erop en we hebben ervan genoten. De accommodaties waren op een uitzondering na prima. De planning (qua reistijden e.d.) was ook goed te doen en de activiteiten waarover we hebben geschreven zijn zeer goed bevallen. Zouden we het zo nog een keer doen? Waarschijnlijk wel, maar anders, de activiteiten zouden hetzelfde blijven, maar sommige accommodaties zouden anders worden, misschien wat eenvoudiger. Toch is de luxe zeer bevallen, vooral twee badkamers en toiletten is erg praktisch, verder is een wasmachine geen overbodige luxe, want hij heeft veel gedraaid. Voor iedereen die enthousiast is geworden, onze reis is eigenlijk langs de meeste hoogtepunten gegaan en is dus aan te raden, maar dat is nog niet 10 procent van wat hier te zien is. Je kunt ook een half jaar of een jaar hier vertoeven en dan heb je nog niet alles gezien.

Inmiddels zitten we dus in Hamilton, bij Cees en Betty de Bruin, of de brûn zoals ze het hier uitspreken. Cees is een broer van Marietje' moeder en ze wonen in een bungalow in Flagstaff, een van de delen van Hamilton. Vlak na aankomst hebben we even gegeten en bijgepraat en op tijd naar bed. De Kiwi's gaan veel eerder naar bed dan wij, de meesten liggen voor 10 uur erin en dan is het ook erg stil buiten. Hier in Hamilton is het ook niet anders en de volgende ochtend was het er dan ook op tijd weer uit. We hebben een neef van Marietje bezocht, Gerrit en zijn vrouw, die een hek en sluit bedrijf hebben. Alles wordt met de hand op maat gemaakt en zo ook afgeleverd. Het leuke is dat je zo ziet wat men hier zoal doet. Later blijkt dat bijna iedereen ondernemer is en zo ook onze volgende stop bij Adrian en zijn vrouw Debbie. Ze hebben een meubelfabriek waar ze van massief hout van alles en nog wat maken. We hebben vervolgens met Cees en Betty en Adrian en Debbie lunch en later zien we hun andere dochter Christine met haar man Terry. Zij werkt op Raratonga, een van de Cook eilanden, maar ze wonen op een andere atol met slechts 80 personen. We hebben gezellig koffie gedronken en het was bijzonder om de ervaringen te delen.

's Avonds zijn we langs Adrian en Gretta's (hun andere dochter) huis gereden en hebben deze bekeken. Met name het huis van Adrian is schitterend, maar het uitzicht was nog mooier, zij wonen vlak buiten Hamilton en kijken over de velden en bergen uit. Daarna was het bedtijd en de volgende dag vroeg op om naar Dargaville door te rijden. De weg naar Dargaville gaat door Auckland en hier blijkt dat de rijkunsten van de Kiwi's toch anders zijn dan die van ons. Op de linker, midden en rechterbaan reden vrachtwagens en niemand kon er dus langs en dit ging voor 30 kilometer zo door. Rijden is hier sowieso anders, niet alleen rijdt je links, een richtingaanwijzer is met name op rotondes een optionele handeling. Na ongeveer 7 uur zijn we aangekomen in Dargaville, een leuk en klein landelijk stadje waar Chris (Oom van Marietje) en zijn vrouw Elaine wonen. Wij zijn door Chris en Elaine en hun zoon Andre en zijn vrouw Christine met kinderen verwelkomt en kennisgemaakt.

Een andere blogpost zal de gebeurtenissen in Dargaville toelichten.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. De kapper heeft Hans... verknipt.

Rotorua, Blubber en Stoom

Na een bijzondere dag gister, staat vandaag en morgen in teken van de actieve aarde. Rotorua is een plaats waar o.a. geisers, modderpoelen en warmwaterbronnen voorkomen en dit is ook de reden dat wij hier verblijven. Het stadje zelf is niet echt bijzonder, het bestaat voornamelijk uit motel en hotels voor de toeristen die afkomen op de geisers en de thermale baden. Zoals elke stad (met meer dan 20.000 inwoners) heeft Rotorua een vliegveld met reguliere vluchten naar Auckland, Sydney en Wellington. Om dit te vertalen naar Nederlandse begrippen, Delfzijl international airport zou het dan ongeveer worden. Uit dit blijkt maar weer dat je in een totaal ander land verblijft.

Te Puia is een park van de Maori waar je gijsers en alle andere ‘speciale' zaken kunt zien, je moet ook entree betalen om binnen te mogen. Eenmaal door de ingang kun je een ronde lopen langs de geiser, de modderpoelen en kookpotten. Nu is het niet alleen zien in dit park, ruiken is ook een onderdeel van de ervaring, de geur van zwavel, rottend vlees en sokken van zweetsokken komen je tegemoet. We beginnen bij de geiser en het blijkt dat geduld loont, het duurt namelijk een uur voordat die begint en hij bouwt op naar het hoogtepunt waarbij die 15 meter de lucht inspuit. Het is erg indrukwekkend, met name omdat die tijdens het spuiten ook goed rommelt, het lijkt net een ondergrondse dieselmotor die langzaam op gang komt en uiteindelijk letterlijk op stoom is.

Na ongeveer anderhalf uur wachten en kijken naar de geiser zijn we verder gelopen om de kleurrijke meren en modderpoelen te bekijken. Met name deze ‘stronthopen' zijn erg grappig, vooral omdat het een leuk blub geluid maakt, net alsof er iemand zware darmproblemen heeft en het eindelijk op gang komt. Als je ook verder loopt zie je overal stoom de grond uitkomen, het is ook erg apart en geeft er ook een sfeertje aan. De kookpot is ook leuk, het is een azuurblauw bubbelbad waar de Maori soms nog een eitje in koken, alleen is het niet toegestaan deze te verkopen omdat het niet hygiënisch wordt geacht. Ter afsluiting hebben we een project bezocht waarin het ritme van de Kiwi's is omgedraaid en je ze dus overdag kunt zien. Na het spotten op Kapiti Island was het toch nog leuk om dit even gezien te hebben omdat je net wat meer tijd hebt ze te bekijken. 's Avonds hebben we nog een duik in het blauwe meer genomen en genoten van de barbecue.

De volgende dag was het plan om even Rotorua en de omgeving verder te verkennen en vervolgens richting Hamilton naar een tante en oom van Marietje te gaan. Uiteindelijk hebben we een rondje rond het meer van Rotorua gereden en zijn we tegenover het ziekenhuis geëindigd. Wat moeten wij nu bij het ziekenhuis? Nou, eigenlijk was daar de ‘gratis' versie van het park wat we de vorige dag hebben bezocht. De modderpoelen, kookpotten en thermale baden waren allemaal aanwezig (inclusief de geuren en de stoom!). Een extra bonus was dat we met onze benen even konden genieten van het thermale water (50 graden) wat ook heerlijk was. Het park zelf was ook prachtig onderhouden met bloemen en planten, compleet met een speelplaats voor kinderen.

Rotorua zelf is niet echt bijzonder, netzoals Hastings is het een soort wild western style stadje qua gebouwen, met een paar moderne (maar ook half ingestorte) panden ertussen. Behalve het centrum is er ook een ‘shopping mall' met o.a. The Warehouse (verkoopt eigenlijk alles tussen een tv en t-shirt) een supermarkt en een aantal kleine kleding en elektronicawinkels. Voor ons was alleen de McDonalds even belangrijk, vanuit hier hebben we ook even een update gegeven, de 50 mb was alleen erg snel op, dus dit bericht komt vanuit Hamilton waar we nu zitten.

Groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

Boomfeestdag, Wandeling en een Kookpot!

Kia ora,

Vanuit Hastings zijn we via Taupo op weg naar Rotorua, een van de meest bijzondere plekken die wij in deze reis aandoen, tevens is het de laatste accommodatie die via Travel Essence geboekt is. Onze ervaringen tot dusver zijn prima. Travel Essence heeft prachtige accommodaties en locaties verzorgd en bovendien is het super om niet te wachten in de rij voor een kaartje, gewoon een voucher inleveren en we kunnen gaan.

Onze route is via Taupo, waar we voor de Huka Falls een tussenstop maken. Het is een van de meest indrukwekkende watervallen, met name door het kristalheldere azuurblauwe water. De waterval zelf is niet zo hoog, maar de kleuring en de kracht erachter zijn des te indrukwekkender. Alle bezienswaardigheden zijn overigens zeer goed te vinden door middel van bruine borden langs de weg. De meeste hebben ook een toilet en een picknickplek, reizen en stoppen, daar is het land op ingericht. Dit blijkt mede uit de vele (gratis) kampeerplekken en anders tegen een kleine vergoeding.

Eenmaal aangekomen in Rotorua is het boodschappentijd. Zodra je de auto uitgaat in de stad, ruik je direct de zwavel en alle andere geuren die samenhangen met de geisers, kookpoelen en modderpoelen die hier zijn. Verder zijn hier 2 bijzondere meren, een groene en een blauwe, nu is dat ansich niet bijzonder, maar nog geen 30 meter van elkaar dat is wel bijzonder. Ons huis bevind zich vlak bij deze meren en is een enorme villa met een eigen thuisbioscoop! Het uitzicht is op lake tarawera met op de achtergrond de heuvels en het regenwoud. Wederom een geslaagde accommodatie dus.

Onze laatste activiteit vanuit het reisbureau is een wandeling en het planten van bomen met een maori familie. De Maori zijn de inheemse bevolking en zijn met name op spiritueel en cultureel gebied nog aardig actief gebleven, ondanks de komst van de Europeanen, ookal is het aangepaste vorm. Een belangrijk onderdeel van hun leefstijl is het samenleven met de planten, dieren en het land. Na de komst van de Europeanen zijn veel bomen gekapt en met name een soort wat heel geschikt is voor het bouwen van huizen, maar zeer traag groeit en makkelijk meer dan 2000 jaar oud kan worden. Deze soort hebben wij herplant, in groepen van 3, want zoals bij elke cultuur is een bepaald cijfer ‘het cijfer voor geluk en voorspoed'. Na het planten van de bomen hebben we een lunch gehad en zijn we gaan wandelen. Onze wandeling gaat door een van de originele bossen van Nieuw Zeeland en geeft een accuraat beeld van hoe het er 300 jaar geleden heeft uitgezien. Het was een bijzondere wandeling, zeker omdat we uitleg over bomen, het bos en de Maori gebruiken hebben gekregen. Een hoogtepunt was het spotten van een uil in de bomen, iets wat ongebruikelijk is en volgens de Maori een voorteken is of een boodschap van de uil aan de personen die hij ziet.

's Avonds hebben we de blauwe en groene meren bekeken en een korte wandeling gemaakt rond de meren. Mensen kamperen hier overal en dus ook bij deze meren, bovendien heb je van luxe camper tot een omgebouwd busje Wij zijn toch blij, alles staat er. Wij zijn blij met onze losse accommodaties, maar mocht je toch een camper willen, trek er dan een auto achteraan (dit doen de Kiwi's vooral). Later meer over de 3e en 4e dag in Rotorua, we zullen de geisers bezoeken en het park eromheen.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost

P.s. Foto's zijn niet geordend en nog niet voorzien van tekst en uitleg, dit gaat nog gebeuren.

Golven, Barbecue en een verdraaide knie?

Na weer een aardige rit van 5 uur zijn we op de plaats van bestemming gekomen. Ditmaal is het Hawke's Bay, een gebied met een schitterende kust en een gerenommeerd wijngebied. Wij verblijven in Tom's Cottages, dat volgens een verkiezing van The Times ‘het beste luxueuze afgelegen cottage' is. Nu is de locatie wel zeer afgelegen, maar het uitzicht op de heuvels (zowel voor en achter) is zeer speciaal. Het cottage zelf is een verplaatst huis waar vroeger de schippers in gewoond hebben en is helemaal opnieuw opgebouwd op de huidige locatie. Wij hebben o.a. 2 slaapkamers, met ensuite douche en toilet. Een riante woonkamer/keuken en nog een mogelijkheid om achterin de tuin in de badkuip te stappen en te genieten van een warm bad. Inmiddels is het 24 tot 32 graden en zijn er de nodige muggen en ander ongedierte, dus slaan het buiten badderen over.

Vandaag hebben we een van de vele wijnboeren bezocht. De zin lijkt wat kort, dat was het bezoek ook. Jan Willem en Marietje wilden graag de locale wijnen uitproberen, alleen er een aanschaffen werd iets te gortig, dus hebben ze besloten toch maar verder te gaan en er eentje uit de Countdown of New World (supermarkten) mee te nemen. Vervolgens zijn we verder gereden naar Hastings. Het is eigenlijk net zoals elke grotere plaats hier, wat winkels met een soort van western idee qua opzet en eigenlijk een etalage uit de jaren 80. In het centrum is nog een restant van kerst te zien, een enorm rendier met de kerstman erop en vlak daarnaast staan de bloemen prachtig in bloei. In het midden is er een dorpsplein en dwars daardoor loopt ... het spoor! Niet dat het uitmaakt, er rijdt toch maar 1x per week een trein langs. Na even gegeten te hebben op een bankje naast de kerk hebben we weer de biezen gepakt en was het tijd voor het strand.

Het strand van Waimarama is uitgestrekt en lijkt het meeste op de Atlantische kust, je hebt er hoge golven en je kunt een goed eind de zee inlopen. Alleen Joost en Hans hebben hiervan genoten, Marietje vond het water te koud en Jan Willem heeft last van zijn knie (oude verwonding die opspeelt, maar met verband gaat het prima). Na een uurtje zeegeweld zijn we op huis aangegaan en hebben 's avonds heerlijk gebarbecued. De volgende ochtend was het vroeg op om vervolgens richting Rotarua te rijden, een tocht van ongeveer 5 uur, waarbij we onderweg tenminste nog 1 stop gaan maken.

Vriendelijke groeten,

Jan Willem, Marietje, Hans en Joost